تابی به اندازه تنهایی من

         غروبی که از راه میرسید

            و بغضی که باور می کردفاصله ها را...

  ...و سرانجام آیا حوا بود آدم را وسوسه کرد؟!!

      تاریخ را مردان نوشته اند

     مردان قهرمانهایش هستند

     و زنان را شرور و ضعیف به تصویر کشیده اند

       زنان عزیز! به مرد نماها دیگر باج ندهید...

...و تو 21 ساله شدی

تولدت مبارک  مرجان عزیزم

   آن روزها گذشت...

   آن روزهای سرشار

    هر لحظه مان تابش گلها بود

     چشمهامان پاکی زلال آبها بود

                  آری دلبندم!

                    آن روزها گذشت...

     نوش جان...!

گه ر سیوه ک بوو...

گه ر سیوه ک بوو‚له تی ده که م

له تیک بو خوم ‚له تیک بو تو

بزه یه ک بوو ‚له تی ده که م

له تیک بو خوم‚ له تیک بو تو

خه فه تیک بوو ‚به شت ناده م

هه لیده مژم وه ک دوا په تو!

ماموستا پشیو

ترجمه

اگر تنها سیبی بود...

اکر تنها سیبی بود‚ نصفش میکنم

نصفش مال من‚ نصف دیگرش برای تو

اگر تنها لبخندی بود ‚نصفش میکنم

نصفش مال من‚ نصف دیگرش مال تو

اندوهی اگر باشد‚نیست تورا قسمتی!

عمیقا همچوآخرین نفس خواهم مکیدش...

    ای روشنایی! 
           تو را باور دارم

      حتی در شب های تابستان

        حتی در قلب شهرهای افسرده مان 

            حتی

        وقتی که اشکهایت را پنهان میکنی...

     از آسمان آمدی  

             و

        مردمانی که تو را

        در زمین نشاندند...

سبزه ها منتظرت بودند

          بارانی که دیشب باریده بود نیز

           و راهی که به خاطره هات می رفت... 

                من میدانستم

                تو باز میگردی...

کسی دیگر تو را ندید نازنینم...

       چقدر زود پرواز کردی

             زمین دیگر جای تو نبود

                  کوچک بود

                        و 

                قلب تو بزرگ

      تو آن بالاها

       نوازش میکنی پاکی آواز آبهارا

            و من این پایین

                  هنوز

              منتظرم که...

                    نه نه

          میدانم که هرگز نمی آیی...

g

   کاش میدانستم کاش میدانستم

              نگاهت به کجاست...

   میدانم میدانم

       اشکهای تو پرواز پروانه هاست

           بیا خوب من

            کوله ام پر از شقایقست

                   و       

                   کلبه ام 

           با شمع نگاه تو

                              روشن میشود...

پرواز کن پرواز کن

  نگو نمیشه

تنها اندکی به

  مهربانی نیاز داری

پرواز تو قشنگترین شعر میشه

               و من

 در اشتیاق سرودنش...

   سوناتهای مهتاب

ریتم استعاره ها و

عشقهایی که با گیتارهای زنگ زده

خاطره هارا مرور می کنیم...

      ... و چنین شد

     روزی امواج دریا من را با خود تا بی کرانهای

            عشق بردند...

         تو

    لای دفترم بودی و نگاهت تو قلبم

         از دفتر خاطره ام پرواز کردی

                و نیز

           بر فراز شب

     به سوی مهتاب آمدی

      دستان تو نصیب من شد

                 و

        چشمهای تو نیز...

     شب و روزت فرقی نمیکند

       دیوارهای زندان نگاهت را میشکند

       میدانم میدانم

    تو به دور دست های قلبت می نگری

                         و

       اشتیاق آزادی چشمانت را پر کرده است...

    کاتیکه بو هیمنی 

      مه عشوقه که ت

       ئه شئ بچی ...

       بچو

    وه دل مه گوره-

     ئه مه بئ وه فایی نیه

      وه فایه

                 ترجمه

   زمانیکه برای آرامش

       معشوقت

       باید بری...

       برو

     وقلبتو تغییر نده-

       این بی وفایی نیست

         عین وفاست

مردم اغلب بی انصاف‚بی منطق و خود محورند

    ولی آنان را ببخش

اگر مهربان باشی‚ تورا به داشتن انگیزه های پنهان متهم می کنند

   ولی مهربان باش

اگر موفق باشی‚ دوستانی دروغین و دشمنانی حقیقی خواهی یافت

   ولی موفق باش

اگر شریف و درستکار باشی فریبت می دهند

   ولی شریف و درستکار باش

آنچه را در طول سالیان سال بنا نهاده ای شاید یک شبه ویران کنند

   ولی سازنده باش

اگر به شادمانی و آرامش برسی حسادت می کنند

   ولی شادمان باش

نیکی های درونت را فراموش می کنند

   ولی نیکوکار باش

بهترین های خود را به دنیا ببخش حتی اگر هیچ گاه کافی نباشد

   و در نهایت می بینی...

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هر چقدر اوج بگیری کوچکتر خواهی شد.