تنهایی من

        و

     نامه ای که هرگز نیامد

      دلبندم!

به کوچه ام سرنزدی

               نه!

اصلا کوچه ام را ندیدی

کوچه ی من خاکی نبود

             پراز سبزه بود

                   پروانه بود

                        و اشک

          تو نبودی دلبندم

بگذار لبخند شیرینت بتابد

                         بر

             آن که تورا با روشنایی آبهاتنها گذاشت

ناتوانتر از آن بود که نگاهت را بفهمد 

                     و تو با اسب سفید رویاهایت پنجره را باز کردی

                    با گلبرگ ها رقصیدی

         ومنتظرش ماندی...

پنجره انتظار باز است

گلی که در دستان تو می شکند

                   و

چراغی که

   روشن می کند راه من و تو را...          

باران می گوید:من می بارانمت

ابر می گوید:من می زایانمت

زمین می گوید:من می پرورانمت در دل خویش

چشمه می گوید:من می رویانمت از دل زمین

رود می گوید من بر دوش خود می نشانم و

تا مقصد می رسانمت

دریا می گوید:من مکانت می دهم و

هیبت می بخشمت

قطره هیچ نمی گوید

آرام از گوشه چشم آسمان فرو می چکد...

به پایان رسیدیم اما

    نکردیم آغاز

فرو ریخت پرها

نکردیم پرواز

ببخشای

ای روشن عشق بر ما

ببخشای

ببخشای اگر صبح را

ما به مهمانی کوچه

دعوت نکردیم

ببخشای

اگر روی پیراهن ما

نشان عبور سحر نیست

ببخشای ما را

اگر از حضور آفتاب

بالای صنوبر خبر نیست

بر ما ببخشای...

 کوچه ای که به اندازه یک عشق است

                                                     و

                                          خستگی ای که با یک بوسه فراموش می شود...

آنگاه که من به انسان بودن خود شک می کنم...

آبجی کوچک و نازم منو ببخش

...و آشیانه ی من آینه ی اعتماد بود...

تو بر خطوط اعتماد نوشته ای

           آن لحظه که سبزه ها با تو بودند

و قلمی که ایمان آورده بود به راز گل سرخ...

...وآدم را

از عاطفه وعشق

زیباتر ندانم چی

کوله

خالی بود

آخر

قحط سالی بود

همه می دانند

که من وتو از آن روزنه سرد عبوس

باغ را دیدیم

و از آن شاخه بازیگر دور از دست

سیب را چیدیم

همه می ترسنداما من و تو

به چراغ و آب و آینه پیوستیم

و نترسیدیم...

خورشید جاودانه می درخشد در مدار خویش

ماییم که پا جای پای خود می نهیم وغروب می کنیم

نیمکت کهنه

خاطرات دورش را

در اولین برف زمستانی

از ذهن پاک کرده است

خاطره شعرهایی را که هرگز نسروده بودم

خاطره آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی...

نگاههامان بهم پیوند خورد و عکس تو خاطره ام شد...

وداع با عشق...سلام بر باران...

برای بازی بیرون نمی آیی

           سلامی به روز سراسر تازه کن

خورشید بر آمده

       آسمان صاف وآبی است

                   زیباست همچون تو.

عشقم!

    چشمانت را بگشای

           آسمان آبی را نگاه بکن

نسیمی می وزد

    پرندگان آواز سر می دهند

          که تو پاره ای از همه دنیایی

   بنگر اطراف را

   بنگر دنیایت را

         دنیایت را...

عشق من!

بگذار لبخندت را ببینم

همانند یک کودک.

ابرها بمانند رشته ای

از گلهای مروارید می نمایند

    که بر گردنت آویزان شده اند

    پس بگذار ببینم لبخندت را باری دیگر

                              عشق من!

...می توان همچون عروسکهای کوکی بود

           بادوچشم شیشه ای دنیای خود را دید

می توان در جعبه ای ماهوتی

با تنی انباشته از کاه

سالها در لابه لای تور و پولک خفت

می توان با هر فشار هرزه ی دستی

بی سبب فریاد کرد و گفت:آه من بسیار خوشبختم

آری ما عشق را باور کردیم ...

چشمی با هزار زبان با تو می گوید

              و تو موسیقی را از یاد برده ای...

بنواز عزیزم! انگشتهای قشنگت را با عشقمون ساز کن

بوسه ای از جنس زرین آفتاب

...و چنین شد که انسان از بهشت به شهر رانده شد...

و من فراموش نخواهم کرد که تو چنین آرام باگلبرگ ها همراه شدی...

و گوش بسپار به رنگ رویاهایت

              زندگی بس کوتاه است...

روزی خواهم گفت 

                    که آماده دلباختنم

                        وآن هنگام

                              قلبم از آن توست

عشق‚ عشق راستین
             آنچه تمام اندیشه ام را فرا می گیرد

                             عشق راستین است

                                         واز آن توست

می گفتند که عشق فریب است

            می گفتند هرگز پی مهربانی نگردم

می گفتم با تو یکدلم

            که هیچ کس شیدایم نیست

وآنگاه که تو را نگریستم

              عشق رخ نمایاند

                به همین سادگی

قلبم را می بخشم

    وهیچ کس این رانخواهد دانست

                  وازآن توست

روزی خواهی دید که رفته ام

                فرداشایدببارد‚پس

                            به دنبال خورشید روان خواهم شد

روزی در می یابی یگانه بودم

         فرداشاید ببارد‚پس

                       به دنبال خورشید روان خواهم شد

وحالا زمانش فرا رسیده

و دلبندم ناگزیر از رفتنم

با اینکه دوستی از دست می رود

سرانجام در می یابی

آه روزی در می یابی که رفته ام

فردا شاید ببارد‚پس

                  به دنبال خورشید روان خواهم شد...

   ر     
دربدترین ماآنقدر خوبی هست

و در بهترین ما آنقدر بدی هست

که هیچ یک از ما راشایسته نیست

که از دیگران عیب جویی کنیم

کوه ها بزرگند

و خونه ها کوچیک

                       شب دراز است و

روز درنگی کوتاه 

ستاره ها دورند وآدما در همین نزدیکی!!                                                                           

 ای تنهایی!                                                                                     

ای همیشه سرسبز!

سرمستم از تو      سرمستم از تو ای راه بی ادعای علفزارهای خشک!                                                                           

مردی از جنس باد و باران

...و من دختری را می شناسم که باد راعاشقانه نوازش می کند

و از چشمانش باران...

روزگاری راهی بود

           که به سمت خانه بازمی گشت

بخواب زیبای دلبندم‚گریه نکن

برایت لالایی می خوانم

                  خوابهای طلایی چشمانت راپر می کند

                               لبخندی است که از خواب بیدارت می کند

بخواب زیبای دلبندم گریه نکن

برایت لالایی می خوانم  

آری تنهایم

   میخواهم بمیرم

 اگر هنوز نمرده ام

        دلبندتومیدانی چرا

مادرم ازآسمان بود

          وپدرم زمینی

                  امامن از تمام گیتی

            ومیدانی که چه اندازه ارزنده است

ابرسیاه اندیشه ام رامیپوشاند

     اندوهی برروحم چیره میگردد

     ویرانی رادرونم حس میکنم

    من حتی از ترانه خود بیزارم

بی کسم 

میخواهم بمیرم

اگرتاکنون زنده ام

دلبندم

 توچرایش رامی دانی   

جان لنون-پل مک کارتنی           

درخلوت خویش

     به شیفتگی قویی می اندیشم

            که وفای عشق ابدی را

                درسایبان غروب دریا

                   مانند شعری لطیف به

                        قوی دیگری نثار میکند

من یاد میگیرم 

         بالحظه های کوچک منور

        _که بزرگ هستند_

          می توان جهان را روشن کرد

اهل آسفالتم طبیعتم آرزوست