بگذار به سوی تو پر بکشم

 به سوی کلبه

به سوی آواز

به سوی این همه راز و نیاز

آن هنگام که به چشمهایت رسیدم

دست در دست هم

دنیا را سفر خواهیم کرد

به ابرها

به دریاها

 خواهیم کوچید

به زیر یک بوته تمشک

خواهیم خزید

به بوسه ها یمان

در زیر نور نوازشهایمان

 جان خواهیم داد

عشـــــــق من!

دستهایت را به دستهایم هدیه کن

تا نگاهم را به نگاهت بیاویزم...

    قلم را

   یارای رسیدن نیست

   اگر چه من برای تــــــــــو می نویسم

   قلبم نیز همچو یک نامه کهنه

   برای جای اسمــــــــت کافی نیست

   اگر چه وجودم از اسم قشنگــــــــت شده آغشته

   چقدر خاطراتـــــــــــت در قلبم جاریه

    چقدر بودنـــت پیش من خالیه

    قبل از تـــــــــــــــــــــو

     معنی بوسه را نمی دانستم

      قبل از تــــــــــــــــــو

    چشمهای مهتابی را نمی شناختم

       تـــــــــــــــــــو

   نگاه آبی ات را بر من دوختی

    کاش لیاقت عشق تــــــــــو را می داشتم...

با تنهایی ام ساختم

 اما در قلبم

  آشیانه ای هم برای تو ساختم

 از گذشته های دور

 انگار من همیشه منتظر آمدنت بوده ام

  انگار چشمهایت را همیشه در خواب دیده ام عزیزم

   مدت هاست دفتر خاطراتم

     شده اسم تـــــــــــــــــو

     مدتهاست انتظار شده باور واژه هام

     مدتهاست دیگر تنها نیستم

     مدتهاست بد جوری عاشقت شدم...

  شــــــــب چهره خود را به ما نشان داده است:"سکوت" و "سایه ها"

   و اینجا هرگز ایـــــــنقدر دور نبوده که من از تـــــــــــو جا بمانم

   من رنگ خاکستری زیاد دیده ام و رنگ آبی نیـــــــــــز

    اما هرگزدرسایه ها نیاسوده ام

    چه فرقی می کند باران باشد یا نباشد؟

    همه ابرها بر من که میبارند...

   چه فرقی می کند کنارم باشی یا نباشی؟

    کلبه مان را با خشت قلبم که می سازم...

    شب هایم را عزیزکم!

     شب هایم رابا تا رو پود یاد تو می نوازم

   هر ستاره ای می شود معنای راز و نیازم

    روز که می شود

    پنجره ام باز می شود

     مثل دیشب دیگر نیست سایه و سکوتی

     که قلبم با یاد تو شاد می شود...