آن روزها گذشت...

   آن روزهای سرشار

    هر لحظه مان تابش گلها بود

     چشمهامان پاکی زلال آبها بود

                  آری دلبندم!

                    آن روزها گذشت...

     نوش جان...!

    ای روشنایی! 
           تو را باور دارم

      حتی در شب های تابستان

        حتی در قلب شهرهای افسرده مان 

            حتی

        وقتی که اشکهایت را پنهان میکنی...

سبزه ها منتظرت بودند

          بارانی که دیشب باریده بود نیز

           و راهی که به خاطره هات می رفت... 

                من میدانستم

                تو باز میگردی...

g

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هر چقدر اوج بگیری کوچکتر خواهی شد.

بگذار لبخند شیرینت بتابد

                         بر

             آن که تورا با روشنایی آبهاتنها گذاشت

ناتوانتر از آن بود که نگاهت را بفهمد 

                     و تو با اسب سفید رویاهایت پنجره را باز کردی

                    با گلبرگ ها رقصیدی

         ومنتظرش ماندی...

پنجره انتظار باز است

گلی که در دستان تو می شکند

                   و

چراغی که

   روشن می کند راه من و تو را...          

 کوچه ای که به اندازه یک عشق است

                                                     و

                                          خستگی ای که با یک بوسه فراموش می شود...

آنگاه که من به انسان بودن خود شک می کنم...

آبجی کوچک و نازم منو ببخش

...و آشیانه ی من آینه ی اعتماد بود...

تو بر خطوط اعتماد نوشته ای

           آن لحظه که سبزه ها با تو بودند

و قلمی که ایمان آورده بود به راز گل سرخ...

خورشید جاودانه می درخشد در مدار خویش

ماییم که پا جای پای خود می نهیم وغروب می کنیم

نیمکت کهنه

خاطرات دورش را

در اولین برف زمستانی

از ذهن پاک کرده است

خاطره شعرهایی را که هرگز نسروده بودم

خاطره آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی...

نگاههامان بهم پیوند خورد و عکس تو خاطره ام شد...

وداع با عشق...سلام بر باران...

آری ما عشق را باور کردیم ...

چشمی با هزار زبان با تو می گوید

              و تو موسیقی را از یاد برده ای...

بنواز عزیزم! انگشتهای قشنگت را با عشقمون ساز کن

بوسه ای از جنس زرین آفتاب

...و چنین شد که انسان از بهشت به شهر رانده شد...

و من فراموش نخواهم کرد که تو چنین آرام باگلبرگ ها همراه شدی...

و گوش بسپار به رنگ رویاهایت

              زندگی بس کوتاه است...

   ر     
دربدترین ماآنقدر خوبی هست

و در بهترین ما آنقدر بدی هست

که هیچ یک از ما راشایسته نیست

که از دیگران عیب جویی کنیم

مردی از جنس باد و باران

...و من دختری را می شناسم که باد راعاشقانه نوازش می کند

و از چشمانش باران...

اهل آسفالتم طبیعتم آرزوست