و گوش بسپار به رنگ رویاهایت

              زندگی بس کوتاه است...

روزی خواهم گفت 

                    که آماده دلباختنم

                        وآن هنگام

                              قلبم از آن توست

عشق‚ عشق راستین
             آنچه تمام اندیشه ام را فرا می گیرد

                             عشق راستین است

                                         واز آن توست

می گفتند که عشق فریب است

            می گفتند هرگز پی مهربانی نگردم

می گفتم با تو یکدلم

            که هیچ کس شیدایم نیست

وآنگاه که تو را نگریستم

              عشق رخ نمایاند

                به همین سادگی

قلبم را می بخشم

    وهیچ کس این رانخواهد دانست

                  وازآن توست

روزی خواهی دید که رفته ام

                فرداشایدببارد‚پس

                            به دنبال خورشید روان خواهم شد

روزی در می یابی یگانه بودم

         فرداشاید ببارد‚پس

                       به دنبال خورشید روان خواهم شد

وحالا زمانش فرا رسیده

و دلبندم ناگزیر از رفتنم

با اینکه دوستی از دست می رود

سرانجام در می یابی

آه روزی در می یابی که رفته ام

فردا شاید ببارد‚پس

                  به دنبال خورشید روان خواهم شد...

   ر     
دربدترین ماآنقدر خوبی هست

و در بهترین ما آنقدر بدی هست

که هیچ یک از ما راشایسته نیست

که از دیگران عیب جویی کنیم

کوه ها بزرگند

و خونه ها کوچیک

                       شب دراز است و

روز درنگی کوتاه 

ستاره ها دورند وآدما در همین نزدیکی!!                                                                           

 ای تنهایی!                                                                                     

ای همیشه سرسبز!

سرمستم از تو      سرمستم از تو ای راه بی ادعای علفزارهای خشک!                                                                           

مردی از جنس باد و باران

...و من دختری را می شناسم که باد راعاشقانه نوازش می کند

و از چشمانش باران...

روزگاری راهی بود

           که به سمت خانه بازمی گشت

بخواب زیبای دلبندم‚گریه نکن

برایت لالایی می خوانم

                  خوابهای طلایی چشمانت راپر می کند

                               لبخندی است که از خواب بیدارت می کند

بخواب زیبای دلبندم گریه نکن

برایت لالایی می خوانم  

آری تنهایم

   میخواهم بمیرم

 اگر هنوز نمرده ام

        دلبندتومیدانی چرا

مادرم ازآسمان بود

          وپدرم زمینی

                  امامن از تمام گیتی

            ومیدانی که چه اندازه ارزنده است

ابرسیاه اندیشه ام رامیپوشاند

     اندوهی برروحم چیره میگردد

     ویرانی رادرونم حس میکنم

    من حتی از ترانه خود بیزارم

بی کسم 

میخواهم بمیرم

اگرتاکنون زنده ام

دلبندم

 توچرایش رامی دانی   

جان لنون-پل مک کارتنی           

درخلوت خویش

     به شیفتگی قویی می اندیشم

            که وفای عشق ابدی را

                درسایبان غروب دریا

                   مانند شعری لطیف به

                        قوی دیگری نثار میکند

من یاد میگیرم 

         بالحظه های کوچک منور

        _که بزرگ هستند_

          می توان جهان را روشن کرد

اهل آسفالتم طبیعتم آرزوست

عشق

    شانه هایی بود

    که برآن ایستادم

                       ودختر همسایه رابوسیدم

                         مادرم را میگویم·